En toen brak er iets …

9 juli 2015 ergens rond 14u, net vertrokken voor een fietstochtje langs Kempische wegen … Mooi weertje met een stralend zonnetje aan de hemel, dit zou me weer een mooi tochtje worden met als afsluiter een pilsje op een terras langs het kanaal.

Sas 9 aan ‘Mart van den Thijs’ het kanaal overgestoken en zwierig het dalend links rechts bochtenstukje genomen kom ik 2 skateboardende kinderen tegen, passeerde vlot de eerste en 30m daarna voorzichtig de tweede die blijkbaar nog snel besloot een kunstje op te voeren met als resultaat een onbestuurbaar skateboard dat dan maar vlug besloot zich onder mijn voorwiel te parkeren.

En toen Brak er iets

Ik kwam bij … Het licht was klaarblijkelijk volledig uitgegaan. Hoofdschuddend kwam ik terug bij m’n zinnen, hier zit ik op het asfalt met de kinderen (ondertussen zonder skateboard) bezorgd aan m’n zijde voorzien van een voorraad tissues om het bloed van m’n gezicht te vegen.
Stopt ook een tractor waarvan de chauffeur vraagt of hij een ambulance dient te bellen … “Hou, hou, hou zekers … ‘T zal allemaal wel zo erg niet zijn zeker” … Ik wimpel zijn voorstel af nog versuft zijnde. Even bekomen en dan op’t gemakske naar huis en recupereren maak ik mezelf iets wijs. De tractor was intussen terug vertrokken en er stopt terug een chauffeur, eentje met meer gezond verstand, want deze was de ambulance al aan het bellen alvorens mij iets te vragen want ik zou het toch waarschijnlijk afwimpelen maar m’n onnatuurlijk zijwaarts liggende voet zei genoeg.
Eens de ambulance aangekomen en ze hun dunne brancard onder m’n achterste probeerden te schuiven wist ik dadelijk dat daar iets niet helemaal pluis was … Wat ? Dat wist ik niet, maar iets in mij zei me da het een garantie voor miserie was.

Het dolle ritje naar het ziekenhuis kwam er in’t kort op ’t volgende neer: ‘Wij ambulanciers zijn eigenlijk brandweerlui die niet zo graag met een ambulance rijden … Men zegge het voort!’.

Aangekomen op spoed was de natuurlijke verdoving door adrenaline al redelijk uitgewerkt en volgden radiografieën waarbij ik de pret niet opkon door telke male verschoven te worden voor de verschillende onderzoeken.
Het verdict volgde snel, een ernstige heupfractuur waarvoor een operatie nodig was. Het beste nieuws van die dag kwam van dr. Feyen (den oude voor de insiders en niet de zoon) in 6 simpele woorden: “Ik ga u vandaag nog opereren” … Wat was ik blij dat dr. Feyen die avond geen BBQ op de planning staan had, maar zijn avond opofferde om mij te opereren.

Dr. Feyen bricoleerde er iets moois van (zie onderaan). Een controlebezoek afgelopen dinsdag (na bijna 7 weken krukken) bracht nog een een dunne maar lange barst in het dijbeen aan het licht, maar ik mag vanaf nu eindelijk terug lichtjes beginnen steunen op m’n been … maar niet zonder krukken, ’t is te zeggen zachtjesaan overschakelen op 1 kruk… alvast tot de volgende controle binnen zes weken.

Er was dus iets gebroken en of je het nu wil of niet, als je daar in je ziekenhuisbed ligt heeft een mens zeeën van tijd om na te denken … ‘het razende tempo waarin wij leven en hoe wij onszelf laven aan de weldaden van de consumptiemaatschappij en zo’ … maar ook over lichtere zaken zalle 😉 … Alzo kwam ik tot het besluit dat ik mooie zaken met Het Fotohuis heb gerealiseerd en het tijd is om dit hoofdstuk af te sluiten. Stoppen tussen haakjes, ik zal altijd foto’s en video’s blijven maken, enkel de commerciële opdrachten behoren tot het verleden.
Daarom heb ik de site van Het Fotohuis omgedoopt tot een blog om m’n #fotofun & #videofun met geïnteresseerden te kunnen delen.

Update 21/2/2016 – Na een intense Jobcoaching beslist om door te gaan met Het Fotohuis !

Besluit:

  1. Er zijn altijd ergere zaken in ’t leven en ik had een helm op dus kan nog verder genieten van het leven, verwacht van mij nu geen hashtags met #yolo #mylifeisperfect #workhardplayhard & konsoorten … want daarvoor is het leven ‘an sich’ soms een te groot smeerlapke.
  2. Er bestaat zoiets als een gezin waar je in slechte tijden op kan terugvallen en da’s nu nog eens duidelijk gebleken … Merci Dus Vicky en ook Floor & Fien !
  3. Eerst verder revalideren nu !

 

Voor de liefhebbers nog wat radiologisch beeldmateriaal :

Groeten op het leven,

Yourie